மனதில் தோன்றிய எண்ணங்கள் 271 TO 285

271. பிறரிடம் எதையாவது எதிர்பார்ப்பதே எல்லாக் கஷ்டங்களுக்கும் காரணம். எதிர்பார்க்காமல் வாழக்கற்றுக் கொள்ள வேண்டும். அந்த மகிழ்ச்சியே தனி

272. தனக்காக இல்லாமல் பிறருக்காக வாழ்வதே வாழ்க்கையின் தத்துவம். கஷ்டங்களைப்  பொறுத்துக் கொள்ள வேண்டும். அதில் ஏற்படும் மனத்திருப்தியே தனி.

273. தனியான, சுதந்திரமான வாழ்க்கையே மகிழ்ச்சியானது. வயதாகி, உடல் முடியாவிட்டால் குழந்தைகளுடன் அனுசரித்துப் போகும் வாழ்க்கையும் சிறந்தது

274. "எல்லாம் இறைவன் செயல்" என்பார் சிலர். "முயற்சி திருவினையாக்கும்" என்பார் சிலர். இரண்டுமே முக்கியம். ஒன்றில்லாமல் இன்னொன்று இல்லை.

275. இறைவன் அருளில் பிறருக்குக் கஷ்டம் தராத இறப்பு வேண்டும். அதற்கு மனக் கட்டுப்பாடு, ஆரோக்கியம் மிக முக்கியம். அதற்கு முயற்சி அவசியம்.

276. காமத்தில் காதல் பிறக்கும். காதல் வந்த பின் காமம் மறந்து போகும். காதல் நிலைக்கும். வயதான காலத்தில் காதல் இல்லையேல் வாழ்க்கை நரகம்.

277. பெற்றோர்களிடம் இருந்து தான் குழந்தைகள் நல்லது,கெட்டதுகளை தெரிந்து கொள்கிறார்கள். அவர்கள் எப்படியோ அப்படித்தான் குழந்தைகள் இருக்கும்

278. வீடோ, நிலமோ விற்க வேண்டும் என்றால், கருப்புப் பணம் வாங்கிக் கொண்டால் அதிக விலை. வேண்டாம் என்றால் குறைந்த விலை. இது என்ன நியாயம்?

279. வீட்டிலோ, நாட்டிலோ, காட்டிலோ, வானத்தில்லோ நிலைமை உங்களை மீறிப் போய் விட்டால், உங்கள் விதியை நொந்து கொள்வதைத் தவிர வேறு வழியில்லை.

280. என் மனைவி குழந்தைகளின் தவறுகளைத் திருத்த என்னை நான் தண்டித்து கொள்வேன்.அவர்களும் உணருவார்கள். அவர்களுக்கு என் மீது அன்பும் பெருகும்

281. அந்த காலத்தில், நான் ஒரு பையில் மளிகை வாங்கி வந்தேன். என் மகன் ஒரு காரில் வாங்கி வருகிறான். என் பேரன் ஒரு லாரியில் வாங்கி வருவான்.

282. நான் சாப்பாட்டில் நெய் உபயோகப் படுத்துவதில்லை. நல்லெண்ணை தான் உபயோகப் படுத்துகிறேன். ஆரோக்கியம், மனக் கட்டுப்பாடு இரண்டு காரணங்கள்

283. சில சமயம் இசையின் தரத்தால் பாடகரின் குரல் சிறப்பாக தெரியும்.சில சமயம் பாடகரின் குரல் வளத்தால் இசை இனிமையாக தெரியும். இரண்டும் இனிமை

284. ஒரு பாடகர் பாடும் போது சிரித்த முகத்துடன் பாட வேண்டும். முகத்தில் கஷ்டங்களை காட்ட கூடாது. உச்சஸ்தாயியில் குரலில் பிசிர் தட்ட கூடாது.

285. குளிர் பிரதேசங்களில் உணவு பொருட்கள் சீக்கிரம் கெட்டுப் போவதில்லை. அதனால் அவர்களுக்கு தினம் சமைக்க வேண்டும் என்ற நிர்ப்பந்தம் இல்லை.

மனதில் தோன்றிய எண்ணங்கள் 256 TO 270

256. வயதான தம்பதிகள் இருவரில், யாரேனும் ஒருவர் இல்லாமல் தனியாக கஷ்டப்படும் மற்றவரை பற்றி, நீங்கள் எப்பொழுதாவது நினைத்துப் பார்த்தது உண்டா?

257. ஒருவன் வெற்றி அடைந்தால் கல் எறிவார்கள். தோல்வி அடைந்தால் எள்ளி நகையாடுவார்கள். அது தான் சமூகம். அவர்களைச் சிறிதும் பாராட்டக் கூடாது.

258. உங்களுக்கு பிடித்ததை சாப்பிடுங்கள், அளவோடு சாப்பிடுங்கள், நேரத்துக்கு சாப்பிடுங்கள், ஜீரணம் ஆவதை சாப்பிடுங்கள். வாழ்க்கை வாழ்வதற்கே.

259. ஒரு பாடத்தை சரியான வயதில், சரியான முறையில் கற்பிப்பது ஆசிரியர் கடமை. அதை சரியான முறையில் கற்றுக்கொண்டு அதன்படி நடப்பது மாணவன் கடமை.

260. அரசாங்கம், எல்லா ஏழைகளுக்கும் "நெட்லான்" கொசுவலை இலவசமாக அவர்கள் வீட்டில் வைத்துக் கொடுத்தால் டெங்கு, மலேரியா வியாதிகள் வராதல்லவா?

261. ஸ்ரீஸைலம் ஜ்யொதிர்லிங்க மல்லிகார்ஜுன சுவாமியையும், ப்ரமரம்ப தேவியையும் தரிசித்த பின் எனக்கு ஸ்படிக மாலை வாங்கி கொடுத்தான் என் மகன்

262. தேவைகள் மாறுவதால் பாதைகள் மட்டும் மாறுகின்றன. காலங்கள், காட்சிகள் மாறுவதில்லை. மனிதனும் மாறுவதில்லை. புதியவை மட்டும் தான் பழசாகும்

263. காலங்கள் மாறும் போது மனிதர்களும் மாற வேண்டும்.வாழ்க்கை புதிதாகிக் கொண்டே இருக்கிறது.மனிதன் பழசாகிவிடக் கூடாது. முடியுமா, முடியாதா?

264. அமெரிக்காவில் குடியேறி விட்டதால், தான் ஒரு அமெரிக்கன் ஆகப் போகிறோம் என்ற எண்ணத்தில், இந்தியக் கலாசாரத்தை இழிவாகப் பேசுவது நியாயமா?

265. எதிர்த்துப் பேசும் குணம் எனக்குப் பிடிப்பதில்லை. கருத்து வேறுபாடா, ஒத்துப் போகவில்லையா, மௌனம் ஸர்வார்த்த சாதனம்.மௌனம் கலகம் நாஸ்தி.

266. என்ன காரணத்தினால் குழந்தைகளைக் குறைத்தோம்? ஒரு மகனின் தயவில் எப்படி வாழ முடியும்? அவனுக்கு ஏதாவது ஒரு ஆபத்து என்றால் என்ன செய்வது?

267. மற்ற மாநிலங்களில் இருந்து வந்து,தமிழ் நாட்டில் வேலை செய்து பொருள் சம்பாதித்தால் அது தமிழனின் "வந்தாரை வாழ வைக்கும் பண்பு" சரிதானே?

268. ஒரு மொழியின் அழகே, ஒரு சரியான வார்த்தையை, சரியான இடத்தில், சரியான அர்த்தத்தில், ஒரு நீர் ஓட்டம் போல உபயோகிப்பதில் தான் இருக்கிறது.

269. திருமணத்தில், மனைவி தன்னைக் கணவனிடம் அடமானம் வைக்கவில்லை. Marriage does not mean a woman morgages herself to her husband [ supreme court]

270. வெளி உலகத்துக்கு வந்து, பிரச்சனைகளை சந்தித்து, கஷ்டப் படுவதை விட கற்பத்திலேயே இருந்து இறைவனுடன், தாயுடன் பேசிக் கொண்டு இருக்கலாமே.

THE UTERUS / கர்பப்பை

THE  UTERUS 

In the late 1980s, I worked in a leading chemical company situated in the southern part of Tamil Nadu. The area was serene with a beautiful Vinayakar temple, auditorium, recreation club, etc. 

A small dispensary was available within the premises to provide first aid to all the employees. For serious cases, the company had an annual agreement with a hospital in the nearby town. 

One day, the wife of a colleague fell sick. She was suffering from acute abdominal pain. Initial treatment at the dispensary had no effect. She was taken to the hospital in the nearby town. 

The doctor who attended to her said that her uterus had descended and it should be removed immediately, otherwise it would be dangerous to the patient. 

The patient was a well-educated wife of a senior official. Even while she was suffering in pain, she laughed uncontrollably and inquired the doctor where did he study medicine. 

The doctor was surprised and answered her. Then he asked her why she was asking. The lady quietly replied that her uterus was already removed two years back.

கர்பப்பை 
1980களில், நான் தமிழ் நாட்டின் தென் பகுதியில் உள்ள ஒரு  கிராமத்தில் இருக்கும் பெரிய கெமிகல்  தொழிற்சாலையில் வேலை பார்த்தேன். ஒரு விநாயகர் கோயில், கலை அரங்கம், பொழுது போக்கு சங்கம் என்று அந்த இடம் மிக அமைதியாக இருக்கும்.

முதலுதவிக்காக ஒரு சிறிய மருத்துவ மனை உண்டு. பெரிய வியாதிகளுக்கு அருகில் உள்ள நகரத்தில்  ஒரு பெரிய மருத்துவ மனையுடன் வருட ஒப்பந்தம் உண்டு.

ஒரு நாள் எனது நண்பரின் மனைவிக்கு தீவிர வயிற்று வலி. எந்த முதல் உதவியும் சரியாக வில்லை. அவர்களை பெரிய மருத்துவ மனைக்கு எடுத்துச் சென்றனர்.

அவரைப் பரிசோதித்த மருத்துவர், அவருக்கு கர்பப்பை  கீழே இறங்கி இருக்கிறது என்றும் உடனே அறுவை சிகிச்சை செய்து அதை அகற்ற வேண்டும், இல்லாவிடில் நோயாளிக்கு ஆபத்து என்று கூறினார்.

இதைக் கேட்ட அந்தப் பெண்மணி அந்த வலியிலும், சிறிது புன்முறுவலுடன் மருத்துவரைப் பார்த்து நீங்கள் மருத்துவம் எங்கு படித்ீர்கள் என்று வினவினார்.

அதற்கு பதில் கூறிய மருத்துவர் என் கேட்கிறீர்கள் என்று வினவினார். அதற்கு அந்தப் பெண்மணி, எனக்கு இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பே கர்பப்பை  எடுத்தாகி விட்டது என்று சொன்னார்.

மனதில் தோன்றிய எண்ணங்கள் 241 TO 255

241. தற்கொலை செய்து கொள்ள ஒருவருக்கு நூறு காரணங்கள் இருக்கலாம் ஆனால் உயிர் வாழ ஒரு காரணம் போதும். வாழ்வில் வெற்றி உங்களைத் தேடி வரும்.

242. இருட்டு, மூச்சில்லை, கண்தெரியாது, பேச/நகர முடியாது, 9 மாதங்கள் ஆகும். அந்தச் சிறு குழந்தை படும் கஷ்டத்தை விடவா உங்கள் கஷ்டம்?யோசியுங்கள்.

243. தாத்தா, பாட்டி, அப்பா, அம்மா, சகோதரன், சகோதரி, நண்பர், தெரிந்தவர், தெரியாதவர் தன்னை விட வயதானவராக இருந்தால் எழுந்து மரியாதை செய்வது உண்டா?

244. தாய், மனைவி, சகோதரி, மகள் இவர்களைத் தவிர மற்ற பெண்கள் ஆபத்தில் இருக்கும் பொழுது அவர்களுக்கு உதவி செய்ய யாரும் முன் வருவதில்லை ஏன்?

245. நானே ராஜா, நானே மந்திரி, நானே சேவகன். என்னுடைய வாழ்க்கையை நான் வாழ்கிறேன். அதை எப்படி வாழ்வதென்று எனக்கு நன்கு தெரியும். ஏன் கவலை?

246. நம் தவறை பிறர் சுட்டி காட்டும் போது உடனே ஒப்புக்கொண்டால், பிறர் தவறை எப்போதும் சுட்டி காட்டாமல் இருந்தால், நமக்கு கோபம் வரவே வராது.

247. ஓய்வுக்குப் பிறகு நமது வருமானம் குறையும். செலவு அதிகமாகும். அதற்கு இப்போதே மாதாமாதம் குறுப்பிட்ட தொகையை சேமித்தால் கஷ்டம் தெரியாது

248. மனைவியின் பெற்றோரை சேர்த்து தாய் தந்தையர் நால்வர். அறுபது வயதிற்குள் அவர்களுக்கு ஆஸ்பத்திரி செலவு காப்பீடு செய்தால் கஷ்டம் தெரியாது

249. இப்போது கல்விச் செலவு மிகவும் அதிகமாக இருக்கிறது. மாதாமாதம் ஒரு குறிப்பிட்ட தொகையை கல்விச் செலவுக்காக ஓதுக்கினால் கஷ்டம் தெரியாது.

250. பிறக்கும் போது சிசு தானே மூச்சு விடுகிறது, வளர்கிறது, அறிவாளி ஆகிறது. பெற்றதற்கு நீ உதவி செய்கிறாய்.பின் எங்கிருந்து வந்தது உரிமை?

251. அமாவாசை,திதி நாளில், மனக் கட்டுப்பாடு முக்கியம்.பித்ருக்கள் காரியம் முக்கியம். அவர்களை பூஜிப்பது முக்கியம்.மற்றவை முக்கியம் இல்லை.

252. ஆறுவது சினம், கூறுவது தமிழ், அறியாத சிறுவனா நீ? மாறுவது மனம், சேருவது இனம், தெரியாத மனிதனா நீ? இறைவனடி நாடு,பேரின்பம் தேடுவாய் நீ.

253. பழகப் பழக பாலும் புளிக்கும் என்ற கருத்தில் ஆண் பெண் உறவில் சுதந்திரம் இருந்தால் கொலை, கற்பழிப்புக் குற்றங்கள் குறைய வாய்ப்பு உண்டா?

254. அரசியலைப் பற்றி விழுந்து விழுந்து எழுதுகிறார்களே,  "காலுக்கு ஆகாத செருப்பை கழற்றி எறியனும்" என்ற நமது பழமொழி யாருக்குமே தெரியாதா?

255. மேலை நாகரீகத்தைப் பின் பற்றி உணவு, உடை, இருப்பிடம் எல்லாவற்றிலும் மாறி விட்டோம். ஆண், பெண் உறவில் மட்டும் ஏன் இன்னும் மாறவில்லை?

FOR THE YOUNGER GENERATION / இளைய தலைமுறைக்கு

FOR THE YOUNGER GENERATION

1. The present-day man and woman are well educated and they should discuss their emotional and intellectual levels before marriage and come to an understanding about their compatibility. 

2. It is difficult for two people who are emotionally inclined or intellectually inclined to live together.

3. After marriage, any matter between the husband and wife is purely their concern and not that of others. 

4. In the case of mental, physical, financial, psychological torture by the husband and/or his people, the girl should come back to her parents and they should take care of her and her children. 

5. Similarly, if a woman tortures her husband and his people by any means, then there is no other go but to divorce her.

6. Nowadays, many couples wish to live separately after marriage.  If the parents also want to live with them they should be accepted and taken care of. 

7.  I have written an article FOUR PILLARS OF A FAMILY on this subject describing the roles of the husband, the wife, his parents and her parents for the happy running of the family.

இளைய தலைமுறைக்கு   

1. இப்பொழுது ஆணும் பெண்ணும் நன்கு படித்து இருக்கிறார்கள். அவர்கள் திருமணத்திற்கு முன்பே தங்களின் மன ஒற்றுமையைப் பற்றி நன்கு கலந்து ஆலோசித்து, அது உணர்ச்சி வசபட்டதா அல்லது அறிவு சம்பந்தப் பட்டதா என நன்கு அறிந்து பின் திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டும்.

2. உணர்ச்சி வசப்படும் இருவரும், அறிவு சார்ந்து சிந்திக்கும் இருவரும் சேர்ந்து வாழுதல் சிறிது கஷ்டமான காரியம் ஆகும்.

3. திருமணத்திற்குப் பின் எந்த ஒரு விஷயத்திலும் அவர்கள் இருவரும் கூடி முடிவு எடுக்க வேண்டும். மற்றவர்கள் அல்ல.

4. மனத்தாலோ, உடலாலோ, பணத்தாலோ, வேறு எந்த விதத்திலும் கணவன் அல்லது அவரைச் சேர்ந்தவர்கள் பெண்ணைத் துன்புறுத்தினால் அவள் தன்னுடைய பிறந்த வீடு செல்லுவது சிறந்தது. அவளுடைய தந்தைக்கு அவளையும் அவள் குழந்தைகளையும் பாதுகாக்க வேண்டிய பொறுப்பு உண்டு.

5. அதே போல, ஒரு பெண் திருமணத்திற்குப் பின் கணவனையோ அவரைச் சார்ந்தவர்களையோ எந்த விதத்திலும் துன்புறுத்தினால். அவளை விவாகரத்து செய்வதைத் தவிர வேறு வழியில்லை.

6. இப்பொழுது பல தம்பதிகள் திருமணம் ஆன பின் தனியாக வாழ விரும்புகிறார்கள். அது தவறு. அவர்கள் பெற்றோர்கள் கூட இருக்க விரும்பினால் அவர்களைப் பாதுகாக்க வேண்டிய பொறுப்பு அவர்களுக்கு உண்டு.

7. கணவன், மனைவி, அவனுடைய பெற்றோர், அவளுடைய பெற்றோர் ஆகியவர்களின் பொறுப்புகளைப் பற்றி  நான் ஒரு கட்டுரை [ ஃபோர் பில்லர்ஸ் ஆஃப் அ ஃப்யாமிலீ] எழுதி இருக்கிறேன். அதைப் படித்தால் எல்லோரும் சந்தோஷமாக வாழ வழி தெரியும்.

THE TEACHINGS OF A SAINT

During the late 1980s, I was working in a chemical company situated in the southern part of Tamil Nadu. The management took great interest in religious activities also. There was a beautiful Vinayakar temple, an auditorium, recreation club and a guest house within the premises. Eminent personalities were regularly invited to give lectures on various subjects. 

His Holiness Shri Bheerth Swamigal, Sankaracharya of Shri Sringeri Mutt was once invited to give a lecture. The program was scheduled to start at 6 PM in the auditorium. All the people assembled on time. As per custom, men, while visiting a temple or a religious head, were not supposed to wear a dress above their waist.

The swami's voice was reverberating in the hall. After the prayer, he said, " for those who are performing their duties without like or dislike, those who are making their parents happy, those who are helping the poor to their might, and those who are worshiping God daily, I have nothing to preach. They are already fulfilling the purpose for which they are born".

I remembered, my father also told me the very same words when I was young. I have been trying to practice these principles in my life for a very long time. I was wondering how my father was able to give similar advice like that of the great saint.

THE TELEPHONE AND ME

The cellphone has become an integral part of everyday life. Good communication is important to succeed in life. The telephone and cellphone have become obsolete and I-phone has taken over its place. I wish to narrate my association with one of the most modern gadgets in my life.

I am neither a pauper nor a prince. God has given me only what I needed and nothing more or nothing less. I can go for only the necessities of life and I cannot afford comforts and luxuries. For me, the telephone is a luxury. Only at the age of 59, I owned a telephone. 

Even after owning a telephone, I am more calculative in controlling the expenses than in enjoying the instrument and hence I earned the wrath of my wife and children. I do not like people talking endlessly over the phone, wasting their life.

I parted with the telephone after the advent of the cellphone. I have the cheapest and simplest model of the cellphone. I never wished to own the latest model with Internet connections etc., as I do not know the techniques of handling an I-phone.

I have more income to spend on the phone now. But habits never die. Myself and my wife hardly make any call though we have many people to contact. With no communication and personal visit, we feel isolated. We find others are also in the same boat.

I wonder at the present younger generation talking endlessly on cellphone and enjoying their life as personal contact is impossible nowadays. With age catching up and physical ailments adding to it, I doubt whether I have failed to make use of this wonderful instrument.

THE ART OF STORY TELLING TO KIDS

At 54, when I got my first grandson Chi Pranav, I was in cloud nine. I used to carry him across the streets and teach him a car, cow, tree, etc. en route. When he was 2 years old, he used to cuddle with me in bed and asked me to tell him a story. I told him the Lion and Mouse story wherein the mouse intelligently killed the lion in a well.

I told the story with all fanfare and action and roared like a lion etc. to make him fear but he was smiling at me with his eyes wide open. I also made some interim questions and he answered them correctly. After the story was over, when I asked him whether he feared the lion, he said he would kill the lion himself if it came before him.

My wife chided me for scaring our grandson by roaring like a lion without knowing the fact that the little fellow was not at all perturbed by my antics. She took him away but only to return him after he cried to come back to me to listen to my story. My daughter, smiling like a Mona Lisa, enjoyed her parent's association with her kid.

Whenever he wanted a story I repeated the same. One day, he asked for a different story, I could not tell him as I did not know any other kid's story. I just managed by telling him the same story changing the lion into a tiger and the mouse into a squirrel. He said it was the same story and not a different one and he did not like it.

I appreciated his intelligence but I could not tell him a different story. He then did not ask for any story saying that he was fed up with lion and mouse story. The same scenario was repeated after 4 years with my second grandson Chi. Keshav and then after another 4 years with the granddaughter sow.Sahana when they were two years old.

Now 18 years have passed and Chi. Pranav has completed his school education in the US and wants to pursue a career in Astro-Physics in the college. Even now whenever we meet he used to cuddle with me and lay beside me in the bed and start telling me the lion and mouse story. It is now my turn to tell him that I am fed up with the story.

When children get fed up with repetitive stories how about adults. I repeatedly write on family values, parents, old age problems etc neglecting hot topics on politics, cinema etc by which people will surely get fed up. Don't you think so? I am not also willing to write on those topics to make it interesting. 

At 73, my eyesight also has become poor. I have written 440 articles and 1400 snippets. It is high time that I should hang my gloves. I also thank everyone who has encouraged me to write.  I thank you for your wishes and support. My FaceBook Page will function as usual. Goodbye. May God bless you all.

MY CHILDHOOD MEMORIES

In 1951, When I was 6, I was in Manimuthaar Dam in Tirunelveli district. My father was working in P.W.D in the construction of the dam. It was constructed in between two hills on the river Manimuthaar. The water was tasty and it was supposed to be the best in Tamil Nadu. 

I was then studying in 2nd std in Thilak Vidyalaya High School in Kallidaikurichi nearby. Every day we went to the school in a van provided by the project. My father was given an independent house. I still remember the hills behind our house. 

During nights wild animals used to take away domestic pets. It was not safe to go out during the night. I still remember a 15 feet python crossing the road around sunset when one of the passersby fired twice at it with his gun and killed it. 

Vasumathi, the daughter of an engineer, was my best girlfriend. We used to play together. She was fair and beautiful. I missed her for a long time after leaving the place.  Since my father was on the transferable job, after a year in 1952, we next went to Periakulam in Madurai district.

There, I was studying at Victoria Memorial Board High School or V.M.B.H.S. Opposite to our house was the Hindi Prachar Sabha where I studied Hindi in the evening. Periakulam was separated by a river into North bank and South bank. 

I was 7 then and my next brother was 4. At that time, the movie "Haridas" which ran for more than two years was shown in Jaya theatre. My mother gave me 8 annas for two tickets to see the movie along with my brother. Somewhere, the coin fell through a hole in my brother's pocket. 

Our mother gave another 8 annas to see the movie. It was a story about a bad man turning into a devotee. In one scene, due to a curse by a sage, Haridas's legs got separated at the knee level and fled to a distant place making him lame. That scene was long in my memory.

One day, my one-year-old sister was missing. We searched for her in many places but it was difficult to identify her as her head was tonsured then. Finally, we got her from an old Muslim who was searching for its parents. 

In later years, whenever all our brothers and sisters got together, we used to make fun of her saying that she might be a Muslim. It was here, my father took me to a hotel for the first time. He got me a dosaa for 4 annas which was so big that I could eat only half of it.

ஏன் இந்த [ஏ] மாற்றம்

"கணவனே கண்கண்ட தெய்வம்" திரைப்படத்தில் அழகான கதாநாயகன் ஜெமினி கணேசன், ஒரு சாபத்தால் அருவருப்பாக மாறுவார். கடைசியில் பழைய அழகான உருவத்தை மறுபடியும் பெறும்போது எல்லோரும் கைதட்டி பாராட்டுவார்கள். 

இதிலிருந்து என்ன தெரிகிறது? கதாநாயகன் அழகாக இருப்பதையே எல்லோரும் விரும்புகின்றனர். காலம் காலமாக நடிகர்களுக்கு அழகு முக்கியமாக இருந்தது. அடுத்தது நடிப்புத் திறமை. உலகம் முழுவதும் எல்லா நடிகர்களும் தாடி, மீசை இல்லாமல் தான் நடித்து வந்தார்கள். 

எல்லோரும் அதை வரவேற்றார்கள். ஒரு படம் பெண்களால் விரும்பப் பட்டால் குடும்பம் முழுவதும் படம் பார்க்க வருவார்கள், வரவு அதிகமாகும். பெண்களைக் கவர நடிகர்கள் அழகாக இருக்க வேண்டும் என்ற நிலமை ஒரு காலத்தில் இருந்தது.

அதிக வியாபாரம் உள்ள ஹிந்தி படங்களில் நடிகர்கள் மீசை, தாடி இல்லாமல் நடிக்கிறார்கள். ஆனால் தமிழ் படங்கள் மிகவும் மாறி விட்டன.  முகம் தெரியாமல் தாடி, மீசை வைத்துக் கொண்டு நடிப்பது வழக்கமாகிவிட்டது. 

காதல் காட்சிகளில் தாடி மீசையை ஏன் எடுத்து விடுகிறார்கள்? அவர்களுக்கே தெரிகிறதல்லவா. எம்ஜியார், என்டிஆர், சிவாஜி, தேவ்ஆனந்த், ஜெமினி கணேசன், மம்முட்டி, மோகன்லால், போன்றோர் அவர்கள் தோற்றம், அழகுக்காக ரசிக்கப் பட்டார்கள். 

ஹிந்தி, பெங்காலி, தெலுங்கு, கன்னடம், மலையாளம் நடிகர்கள் தாடி மீசை இல்லாமல் தான் நடிக்கிறார்கள். ஆனால் தமிழ் நடிகர்களுக்கு மீசை வீரத்தின் அடையாளம். அது இல்லாமல் நடிக்க மாட்டார்கள். ஆனால் தாடி எதற்கு? 

மாறு வேஷம் போட, அரசர்கள் இரவில் ரோந்து போக, திருடனாக நடிக்க தாடி மீசை வைத்துக் கொள்வார்கள். ஏற்கனவே துளியும் அழகில்லாத முகத்தைப் பார்க்க சகிக்கவில்லை. இதில் தாடி மீசை வேறு. வசூலுக்கு பெண்களின் உடைகளைக் குறைத்து விட்டு இதை சரி கட்டுகிறார்கள்.

எம்.எஸ்.வி.யும், இளையராஜாவும் இரு கண்கள். எம்.எஸ்.வி.யின் பாடல்கள் கொஞ்சம் மேல் ஸ்தாயியில் இருக்கும். இளையராஜா பாடல்கள் கொஞ்சம் கீழ் ஸ்தாயியில் இருக்கும். முதல்வர் டி.எம்.எஸ் ஐயும் பின்னவர் எஸ்.பி.பி. ஐயும் அதிகம் பயன் படுத்தினார்கள்.

இப்பொழுது  இசை. கேட்க சகிக்கவில்லை. எந்த வேளையில் கீ போர்டும் ஸ்டீரியோவும் வந்ததோ அப்ப பிடிச்சது தலைவலி. பாடும் குரலை இசைக் கருவிகள் கொண்டு அழுத்தி சரியாகக் கேட்க முடியாமல் செய்கிறார்கள். சுசீலாவின் "தங்கத்ிலே ஒரு குறை இருந்தாலும்" கேளுங்கள்.

ஏன் இந்த மாற்றம்? எப்படி வந்தது? யார் கொண்டு வந்தார்கள்? நீங்கள் அதை வரவேற்கிறீர்களா? இல்லை என்றால் ஏன் படம் பார்க்கப் போகிறீர்கள்? நாம் கொடுக்கும் பணத்திற்கு நமக்குத் திருப்தி வேண்டாமா? பிடிக்கவில்லை என்றால் தவிர்க்க வேண்டாமா?

நான் ஒரு வயதான பழைய பெருச்சாளி. நான் எழுதியதில் ஏதேனும் தவறு இருந்தால் அருள் கூர்ந்து என்னை மன்னிக்கவும். அடியாள் வைத்து என்னை அடித்துத் துன்புறுத்த வேண்டாம். என்னால் தாங்க முடியாது.

A DIFFERENT DEEPAVALI

On Deepavali, you are forced to get up at 4 AM. You sit on a wooden plank drawn with kolam. A spoon full of gingelly oil heated with black pepper, red chilly and betel leaf is applied on your scalp by the eldest female member with the singing of  GOWRI KALYANAM VAIBOKAME. 

Then you apply on the body, take bath, wear new dresses, do pranams to Lord and elders, swallow lehiyam and some snacks and sweets and go to fire the crackers till dawn. The first Deepavali I remember was in 1952 in Periakulam when I was 7. 

I remember a freak incident that happened on Deepavali day. My parents with other children had gone to our maternal grandparent's house, leaving me with my paternal grandmother as an escort. They had given me Rs.7/ for purchase of crackers. New dresses were already made. 

My grandmother told me not to waste the money on crackers which would ultimately become charcoal and advised me to give it to her and she would preserve it for me. I ignored her advice and purchased "Donkey" brand crackers, famous at that time, for the entire sum. 

To ensure that none of the crackers failed, we kept it on top of the mud oven in the kitchen after the night dinner. Around 2 AM, there was a loud explosion and my grandmother woke me up saying Deepavali had dawned and advised me to take oil bath. 

Suddenly, there was another loud explosion from the kitchen and we could not go near. We then remembered that we forgot to remove the crackers from the oven and in the heat, all the crackers got fired up and exploded. My grandmother was scolding at me all the time.

The entire kitchen was scattered with debris from the crackers, dislocated few vessels and spilled some food items. I was scared of my father also if she complained to him. I did not have anything to enjoy for Deepavali and sitting in the front yard, I was pathetically looking at my friends next door. 

திரைப் படம் எடுக்கலாம் வாரீகளா?

நமது கதாநாயகன் முதல் காட்சியில் தாயை தெய்வமாகக் கருதி வணங்குவார். எப்பொழுதும் தந்தை இருக்க மாட்டார். யாரிடமும் கை கட்டி வேலை செய்ய மாட்டார். அடிக்கடி பன்ச் டயலாக் பேசுவார். விதவிதமாக உடை அணிவார்.

அவருடன் கூட, அவரால் பேச முடியாத அசிங்கமான இரட்டை அர்த்தமுள்ள வசனங்களைப் பேச, ஒரு நண்பர் இருப்பார். இருவரும் வெளியே போகும் பொழுது கூப்பிடாமலேயே பஞ்சாயத்து பண்ணுவார். எல்லோரும் அவர் சொல்வதைக் கேட்பார்கள்.

அதைப் பார்த்து அழகான ஒரு பெண் அவரைக் காதலிப்பார். இருவரும் பாட்டுப் பாடி பல நாடுகளில், பல உடைகளில் நடனம் ஆடுவார்கள். பிறகு வில்லனுடனும் பத்து பேர்களுடணும் சண்டை போடுவார். இன்னொரு பெண்ணும் அவரைக் காதலிப்பார். 

அவருடன் கனவில் பாட்டுப் பாடுவார். அவருக்காக பத்து பேர்களுடன் சண்டை போடுவார். நடுவில் சம்பந்தம் இல்லாத ஒரு பெண்ணுடன் மது அருந்தி விட்டு அசிங்கமாக உடை உடுத்தி ஒரு குத்து ஆட்டம் போடுவார். பட வசூலை அதிகரிக்க இது ஒரு வழி என்கிறார்கள். 

எப்படியும் கதையில் ஒரு நிறைமாத கர்ப்பிணிப் பெண் இருப்பார். அவர் ஜாக்கிரதையாக இருக்கவே மாட்டார். தேவையில்லாத வேலையை செய்து மாடிப்படியில் தவறி விழுவார். ஒரு படியில் சமாளிக்காமல், இவர் எல்லாப் படிகளிலும் உருண்டு உருண்டு விழுவார். எல்லோரும் பதறி ஆஸ்பத்திரிக்கு தூக்கிச் செல்வார்கள்.

மறுபடியும் பத்து பேர்களுடன் சண்டை போடுவார். எந்த ஒரு சண்டையிலும் நம் கதாநாயகனுக்கு உடலில் ஒரு கீறலோ, ஒரு சொட்டு ரத்தமோ வராது. அவர் சட்டை துளியும் கசங்காது. இவர் ஒரு தட்டு தட்டினால் எல்லோரும் 20 அடி தள்ளி விழுவார்கள். அதைப் பார்த்து  வில்லன் சிரித்துக் கொண்டு இருப்பார். கடைசியில் காதலித்த பெண்ணை மணம் செய்து கொள்வார். 

நல்ல கதைகளுக்குப் பஞ்சம். கதை எழுதுபவர்களுக்கு கற்பனை வற்றிவிட்டது. அரைத்த மாவையே அரைப்பதை தவிர அவர்களுக்கு வேறு வழி தெரியவில்லை. இதைப் பார்த்துப் பார்த்து நமக்கும் அலுக்கவில்லை, அவர்களுக்கும் அலுக்கவில்லை. 

பார்க்காமல்  வீட்டில் சும்மா இருக்கவும் முடியவில்லை. பொழுதும் போகணும், டிக்கெட்டுக்கு ரூபாய் 300 செலவும் செய்யணும். வேறு வழி. அதனால் தான் சினிமாவிற்கு பணம் இல்லாமல்  ஏழைகள்  சாராயம் குடிக்கிறார்கள்.